ความหมายของคำว่า ' ชุ่ย ๑, ชุ่ย ๆ '

ความหมายของคำว่า ' ชุ่ย ๑, ชุ่ย ๆ '
ชุ่ย ๑, ชุ่ย ๆ หมายถึง ว. หวัด ๆ, มักง่าย, ไม่ได้เรื่องได้ราว, เช่น เขียนชุ่ย ๆ ทําชุ่ย ๆ พูดชุ่ย ๆ.

ชุ่ย ๒
(วรรณ) ก. เสือกสิ่งใดสิ่งหนึ่งไป, เสือกสิ่งใดสิ่งหนึ่งให้, เช่น อ้ายพลายแก้วมิ่งเมืองไม่เงื่องงุย เอางาชุ่ยสอยดาวเข้าราวนม. (ขุนช้างขุนแผน).
ชุลมุน
[ชุนละ] ว. อาการที่เป็นไปอย่างสับสนวุ่นวายไม่เป็นระเบียบ เช่น เดินกันชุลมุน ชกต่อยกันชุลมุน.
ชุลี
(กลอน) น. การประนมมือ, การไหว้. (ตัดมาจาก อัญชลี).
ชุษณ, ชุษณะ
[ชุดสะนะ] (แบบ) ว. ขาว, สว่าง. (ส. โชฺยตฺสฺนา).
ชุษณ, ชุษณะ
[ชุดสะนะ] (แบบ) ว. ขาว, สว่าง. (ส. โชฺยตฺสฺนา).
ชุษณปักษ์
น. ข้างขึ้น. (ส. โชฺยตฺสฺนปกฺษ; ป. ชุณฺหปกฺข).
ชู
ก. ยกขึ้นสูงกว่าระดับเดิม เช่น ชูมือ, บํารุงให้ดีขึ้น เช่น ชูกําลัง.